“Ik ben ook blij dat we de wetenschap vooruit kunnen laten gaan, dat we haar de middelen kunnen geven om vooruit te gaan. Want ook al zijn er risico’s, wij hebben veel te danken aan de vooruitgang van de wetenschap voor de kwaliteit van ons leven en vooral voor de verlenging van onze levensverwachting. En zolang we niet helemaal zeker zijn van wat er daarna zal gebeuren, moeten we hopen dat de wetenschap ons zo lang mogelijk hier op aarde in leven en in goede gezondheid zal houden. “

Pierre-Yves Maillard, vice-voorzitter van de Zwitserse Socialistische Partij, 2013.

Thema van de maand: Zelfexperimenten en een lang leven

Inleiding

De trage vooruitgang van medische therapieën voor een veel langer gezond leven heeft meerdere oorzaken: omslachtige, tijdrovende en dure regelgeving, octrooien die het delen van kennis verhinderen, gebrek aan transparantie door privacywetten, gebrek aan publicatie van resultaten en tests op ouderen, en gebrek aan proeven die strikt de wetenschappelijke beginselen volgen, waaronder dubbele blindering. In deze brief wordt ingegaan op enkele manieren waarop dit onderzoek kan worden bespoedigd.

Definitie

Met zelfexperimenteren wordt het speciale geval van onderzoek bedoeld waarbij de onderzoeker het experiment op zichzelf uitvoert.

Zelfexperimenteren, ook wel persoonlijk wetenschappelijk onderzoek genoemd, is een voorbeeld van participerende wetenschap omdat het ook kan worden uitgevoerd door patiënten of mensen die geïnteresseerd zijn in hun eigen gezondheid en welzijn, als zowel onderzoekspersonen als zelfexperimenteerders.

Er zij op gewezen dat sommige mensen naast zelftesten, om sneller resultaten te verkrijgen, zogenaamde “human challenge studies” of “challenge trials” uitvoeren, d.w.z. experimenten waarbij de proefpersoon opzettelijk wordt blootgesteld aan de te testen aandoening (b.v. vrijwillige blootstelling aan virale ziekten voor proeven met vaccins).

Geschiedenis

Zelfexperimenten worden al eeuwenlang beoefend. Veel wetenschappers hebben hun eigen gezondheid op het spel gezet om de geneeskunde vooruit te helpen.

Onder de pioniers van zelfexperimentatie:

• In 1844 injecteerde de tandarts Horace Wells zichzelf met lachgas om de verdovende werking ervan te bestuderen.
• In 1886, blies Nicholas Senn zijn darmen op met waterstof om een gescheurde darm vast te stellen.
• In 1985 dronk professor Barry Marshall de inhoud van een petrischaaltje met Helicobacter pylori om aan te tonen dat de bacterie een belangrijke rol speelt bij de ontwikkeling van maagzweren.

Recenter nog beweert de bestsellerauteur Tim Ferriss een extreme zelfexperimenteerder te zijn. Alexander Shulgin is een Amerikaans farmacoloog en chemicus. Hij staat bekend om het creëren van nieuwe psychoactieve chemicaliën. Hij heeft zijn hele carrière gewijd aan zelfexperimenten en publiceerde zijn resultaten in alom geprezen boeken. Tot slot is er Josiah Zayner (The Odin company) een beroemde biohacker die in 2016 een microbioomtransplantatie uitvoerde, inclusief een ontlastingstransplantatie, in een poging gezondheidsproblemen op te lossen, met name gastro-intestinale.

Quantified Self” is een fenomeen dat in de jaren 2000 in de VS is ontstaan en dat bestaat uit het gebruik van geconnecteerde instrumenten of mobiele toepassingen die specifiek gericht zijn op gezondheid, om persoonlijke gegevens te meten, te analyseren en te delen. De aangesloten instrumenten omvatten lichaamsbewegingmonitors (armbanden, horloges, stappentellers, enz.), slaaprecorders, aangesloten weegschalen en mobiele toepassingen voor de gezondheid van vrouwen (menstruatiemonitoring, zwangerschap, enz.).

Zelfexperimenten op het gebied van levensduur

Liz Parrish, CEO van BioViva, is een van de bekendste zelftesters. In 2015 reisde ze naar Colombia om ‘patiënt nul’ (= de eerste persoon die getest werd) te worden van twee antiverouderingstherapieën. Deze bestaan uit twee soorten injecties: een myostatineremmer om leeftijdgerelateerd spierverlies te voorkomen en een telomerase-gentherapie om de telomeren te verlengen.

Sommige mensen, meestal autodidacten en biohackers genoemd, doen ook onderzoek naar een langere levensduur door op zichzelf te experimenteren.

Dit is het geval met Ken Scott, een 78-jarige levensgenieter die de afgelopen 10 jaar zijn levensstijl heeft veranderd. Om de drie maanden injecteert hij zichzelf met 1 cc amniotische exosomen en Dasatinib, een anti-kankermedicijn dat schadelijke senescente cellen in het lichaam zou helpen doden.

Voor deze experimenteerders frustreren de FDA-regels voor klinische proeven hun verlangen om nieuwe medische technologieën uit te proberen. Bovendien is er de kwestie van kosten en tijd. Uit een studie van de London School of Economics bleek dat de gemiddelde prijs voor het op de markt brengen van een geneesmiddel 1,3 miljard dollar bedraagt. En uit het onderzoek van BIO blijkt dat er gemiddeld 10,5 jaar verstrijkt tussen het moment waarop een geneesmiddel zich in fase 1 van een klinische proef bevindt, d.w.z. in het stadium van de eerste tests op mensen, en het moment van de wettelijke goedkeuring.

Gelukkig voor biohackers zijn er veel goedkopere en gemakkelijker toegankelijke instrumenten om hun eigen medische gegevens te meten. InsideTracker, een bedrijf in de VS dat de gezondheid in de gaten houdt, biedt bijvoorbeeld een complete analyse aan voor $590, inclusief een test op 43 biomarkers in het bloed.

Bovendien heeft een van de meest deskundige langlevendeskundigen, genaamd Reason, gedetailleerde praktische gidsen voor zelfexperimenten gepubliceerd op zijn website Fight Aging.

Conclusie

Zelfexperimenten maken medische vooruitgang mogelijk. Wat de veroudering betreft, is dit bijzonder wenselijk omdat de meeste “klassieke” proeven worden uitgevoerd op jonge of zeer gezonde proefpersonen. Wat moet worden onderzocht is het effect op ouderen of mensen in afnemende gezondheid.

Het is van belang dat de ontwikkeling van de wetgeving dergelijk onderzoek mogelijk maakt of zelfs aanmoedigt, zonder uitstel en zonder andere eisen dan de garantie van een werkelijk vrije (d.w.z. financieel belangeloze) en geïnformeerde toestemming.

Het goede nieuws van de maand, maar ook het slechte nieuws van de wereldwijde tol van de Covid-19 epidemie.

Jean-Marc Lemaître’s nieuwe boek “Guérir la vieillesse” is uit. “Wat als ouderdom een ziekte was en we het konden genezen?” 

Uit een onlangs in PLOS Medicine gepubliceerde studie blijkt dat de gezonde levensverwachting (= het aantal gezonde jaren dat iemand leeft) toeneemt, zelfs voor mensen met veel voorkomende chronische ziekten. Holly Bennett en de andere onderzoekers wilden nagaan of deze toename van de levensverwachting een toename impliceert van het aantal jaren met of zonder handicap. Het team analyseerde gegevens van twee grote op de bevolking gebaseerde studies van mensen van 65 jaar en ouder in Engeland.

Bij mannen en vrouwen met cognitieve stoornissen neemt het percentage resterende arbeidsongeschiktheidsjaren zowel bij mannen als bij vrouwen toe. Maar over het algemeen is het gemiddelde aantal jaren van invaliditeitsvrije levensverwachting tussen 1991 en 2011 gestegen. Vrouwen wonnen 2,0 jaar en mannen 3,7 jaar. 

Maar naast dit goede nieuws is er helaas ook slecht nieuws. Een evaluatie van het effect van Covid-19 op de levensverwachting is uitgevoerd door de Amerikaanse onderzoeker P. Heuveline. Deze beoordeling is catastrofaal. Het is de eerste daling van de levensverwachting in de wereld sinds 1950. Dit was niet slechts het geval gedurende één jaar, maar gedurende twee jaar op rij. De wereldwijde levensverwachting daalde tussen 2019 en 2020 met 0,92 jaar en tussen 2020 en 2021 met nog eens 0,72 jaar. De wereldburgers zijn teruggekeerd naar de levensverwachting van 10 jaar geleden. Deze jaarlijkse dalingen van de levensverwachting betekenen meer dan 15 miljoen extra sterfgevallen in 2020 en 2021. Er zij op gewezen dat dit cijfer nog voorlopig is. Het moet worden verfijnd, maar bovenal is er geen zekerheid over een terugkeer naar de normale situatie. Vooral als de aandacht verslapt, als de steun voor medisch onderzoek afneemt… Voor de langlevenden van 2022 zal het niet langer volstaan om “de rivier van vooruitgang te kanaliseren”, maar zal het nodig zijn om de huidige trend om te buigen in termen van reële gevolgen voor de gezondheid. 

Ander wetenschappelijk nieuws in april door Heales.

Voor meer informatie

• Heales, SENS, Longevity Alliance, Longecity & Lifespan.io
• Maandelijks Wetenschappelijk Nieuws door Heales
• Bron van de afbeelding

Deze acties zullen worden gefinancierd door de programma’s EU4 Health (…) en Horizon Europe, met als doel dat tegen 2025 (…) burgers in alle lidstaten hun gezondheidsgegevens kunnen delen met zorgverstrekkers en autoriteiten van hun keuze (…). Dit uittreksel uit een mededeling van de Commissie aan het Europees Parlement (Bevordering van een Europese aanpak van kunstmatige intelligentie) betekent dat, als het in de praktijk wordt gebracht, elke burger deze gegevens zal kunnen delen met wetenschappers (uiteraard met garanties voor gegevensbescherming). Dit zou een zeer grote stap voorwaarts betekenen voor het onderzoek naar een lange levensduur en voor de gezondheid in het algemeen.

Thema van de maand: Massale gezondheidsgegevens en levensverwachting. Europese ontwikkelingen.

Inleiding

Big data” in de gezondheidszorg maken overal 30% uit van de totale gegevensmassa die in de wereld beschikbaar is, zo lijkt het. Vandaag de dag worden in een land als Frankrijk bijna alle medische handelingen op een bepaald moment door de computer geregistreerd.

De kwestie van de toegankelijkheid van gezondheidsgegevens voor onderzoekers is reeds aan de orde gesteld in een brief van september 2020. In deze brief wordt nader ingegaan op recente ontwikkelingen, verwachtingen en beperkingen op het niveau van het Europese publiek.

De hoop

De versnelling van de digitalisering in de gezondheidszorg tijdens de pandemie en massale gegevens

Ten eerste bevinden we ons al in het tijdperk van Geneeskunde 4.0. Tegelijkertijd is, als gevolg van overheidsmaatregelen in de strijd tegen de Covid-19-pandemie, de digitalisering van de gezondheidszorg wereldwijd in een stroomversnelling geraakt: het debat over persoonsgegevens voor medische doeleinden breidt zich onder de bevolking uit.

De coronapandemie heeft ons zozeer getroffen en heeft ons tegelijkertijd gedwongen om na te denken over de volksgezondheid en de individuele gezondheid. Geen enkele verantwoordelijke besluitvormer zou deze fysieke en morele beperking willen herhalen zonder een wetenschappelijk inzicht in de oorzaken. Daarom zullen velen nadenken over het belang van het delen van “big data” om een snellere en efficiëntere meting van de resultaten te verkrijgen, voor geneesmiddelen, vaccinatie of preventie. Tot slot was Covid-19 een gelegenheid om het nut in te zien van het delen van massale gegevens op gezondheidsgebied.

Institutioneel werk in het post-Covid-19 tijdperk

In dit verband neemt de Europese Unie een initiatief om een gemeenschappelijk platform tussen de lidstaten tot stand te brengen: de Europese Commissie overweegt om voor de periode 2019-2025 een Europese dataruimte op te richten die ook betrekking heeft op gezondheid.

In december hebben het Europees Parlement en de Raad van de EU aangekondigd dat zij overeenstemming hebben bereikt over de Data Governance Act (GDA). Deze overeenkomst heeft tot doel altruïstische gegevenspraktijken tussen publieke en private organisaties te vergemakkelijken ter ondersteuning van wetenschappelijk onderzoek.

Wat wetenschappelijk onderzoek betreft, is op 31 januari 2021 een nieuwe verordening van het Europees Parlement en de Raad betreffende klinische proeven voor menselijk gebruik, Verordening nr. 536-2014, in werking getreden. Zij voorziet in de oprichting van een CTIS-platform, Clinical Trials Information Systems. Dit is een optimistische eerste stap in de richting van het delen van gegevens voor onderzoeksdoeleinden. Het is slechts het begin van een project dat binnen de Europese ruimte veranderingen teweeg zal brengen.

Innovatieve staatsstelsels in de Europese Unie

Wat betreft het systeem voor het delen van massale gezondheidsgegevens op staatsniveau, zijn er verschillende staten in de Europese Unie die een platform beschikbaar hebben gesteld. Denemarken kent bijvoorbeeld al 25 jaar het “Medcom”-systeem, en in Zweden bestaat ook de Zweedse nationale gegevensdienst voor het hergebruik van gegevens voor onderzoeksdoeleinden. Het is de trend naar hergebruik van gezondheidsgegevens op staatsniveau die andere lidstaten zou kunnen beïnvloeden.

In deze context brengt het gezamenlijke TEHDAS-project voor het hergebruik van gezondheidsgegevens 25 Europese landen samen. Dit consortium wil in 2022 van start gaan.

    Het begrip gegevens-altruïsme

In de discussies over gegevensbeheer in het algemeen (niet alleen gezondheidsgegevens) hebben sommigen gepleit voor het concept van “altruïsme” voor organisaties die voor de verwerking van gegevens verantwoordelijk zouden zijn. Het idee is een categorie organisaties in het leven te roepen die enerzijds garanties bieden voor een efficiënte verwerking en anderzijds voor een verwerking in overeenstemming met de doelstellingen. In het geval van gezondheidsonderzoek zou dit bijvoorbeeld betekenen dat het in rechte en in feite ontoegankelijk zou zijn voor verzekeringsmaatschappijen, werkgevers, enz. maar toegankelijk voor onderzoekers.

De moeilijkheden

De Health Data Hub in Frankrijk en de RGPD

In Frankrijk is de tijdelijke mislukking van het Health Data Hub-project (L1462-1 Code de la santé publique) in december 2021 aan het licht gekomen. De intrekking door de regering van haar verzoek om toestemming van de CNIL is een gevolg van een politieke strategie voor de presidentsverkiezingen in 2022. De keuze van een geschikte cloud is essentieel. Voor het delen van massale gegevens is dit een groot obstakel.

Volgens het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie van 16 juli 2020 (het arrest Schrems II) zijn doorgiften van persoonsgegevens uit de EU in strijd met de GDPR en met het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie. Tenzij er aanvullende maatregelen zijn of doorgiften gerechtvaardigd zijn op grond van artikel 49 van de GDPR (lid 5: “Bij ontstentenis van een adequaatheidsbesluit kunnen in Unierechtelijke of lidstaatrechtelijke bepalingen of bepalingen om gewichtige redenen van openbaar belang uitdrukkelijk grenzen worden gesteld aan de doorgifte van specifieke categorieën van persoonsgegevens aan een derde land of een internationale organisatie. De lidstaten stellen de Commissie in kennis van dergelijke bepalingen.”)

Daarom moet het Health Data Hub-project, zoals eind 201 aangekondigd, worden uitgesteld.

Er is ook een “gasfabriek”-aspect aan de Health Data Hub. Ondanks de mooie plannen om gegevens te delen, blijkt in de praktijk dat slechts enkele van de honderden verzoeken van wetenschappers om toegang tot gegevens succesvol zijn.

Angst voor invloed van Amerikaanse reuzen

In 2019 is een Europees cloudproject, Gaia-X, van start gegaan, gebaseerd op samenwerking tussen Frankrijk en Duitsland. Het heeft tot doel een autonoom systeem op te zetten tegenover de Amerikaanse en Chinese concurrentie. Het biedt een kader voor gegevensuitwisseling. Dit geeft hoop, bijvoorbeeld om het probleem op te lossen van de keuze van de cloud voor de Health Data Hub, zoals hierboven vermeld. 

Beperkt EU-optreden in de gezondheidszorg voor de lidstaten

Ondanks het bestaan van verschillende programma’s en werkzaamheden van de Europese instellingen op het gebied van de uitwisseling van gezondheidsgegevens, lijkt de verwezenlijking van de uitwisseling van gegevens niet dichtbij te zijn. Een van de oorzaken van deze moeilijkheid is het feit dat de gedeelde bevoegdheid van de Europese Unie in gezondheidsaangelegenheden als volgt beperkt is: Artikel 168, lid 4, onder a), b) en c), VWEU.

Behalve in deze beperkte aangelegenheden kan de EU op niet-bindende wijze optreden, zelfs indien de uitgewisselde gegevens betrekking hebben op de gezondheid: het is aan de lidstaat om te beslissen of een dergelijke maatregel beschikbaar wordt gesteld.

De GDPR en de beperkende bepalingen in verband met privacy

In de befaamde Algemene Verordening Gegevensbescherming wetenschappelijk onderzoek niet in de weg. In de praktijk blijkt, vooral in tijden van Covid, dat er een soort mechanisme van – soms weinig rationele – angstzaaierij bestaat, met name ten aanzien van de volksgezondheidsautoriteiten. Dit mechanisme leidt tot een grote traagheid in de vergunningsprocedures, of zelfs tot weigeringen, waardoor veel nuttige onderzoeksprojecten vertraging oplopen.

Technische moeilijkheden

Afgezien van de complexiteit van beleidsbeslissingen en privacykwesties, moet worden gezorgd voor gegevensinteroperabiliteit. Dit is een complexe aangelegenheid, vooral op Europees niveau, aangezien IT-systemen en gegevens uit zeer verschillende bronnen afkomstig zijn. Trash in, trash out”-situaties, d.w.z. onjuiste (of niet-compatibele) informatie die andere gegevens “corrumpeert”, moeten worden vermeden.

Tot besluit

Er zijn talloze initiatieven om gegevens uit te wisselen, vooral voor wetenschappelijke doeleinden.

Een ideale oplossing zou een systeem zijn:

• Dat het vertrouwen van de burgers heeft
• Beheerd wordt door een openbare instelling (of non-profit organisatie)
• Dat standaard het gebruik van alle gezondheidsgerelateerde gegevens (geanonimiseerd of gepseudonimiseerd) toestaat (opt-out)
• Voor wetenschappelijk onderzoek (niet voor andere doeleinden)
• Dat uiteindelijk iedereen in staat stelt langer en gezonder te leven.

De Europese Unie is momenteel de meest geschikte plaats om zulk een systeem te ontwikkelen.

Goed nieuws van de maand: Grote vooruitgang in xenotransplantatie.

Onder normale omstandigheden leidt een transplantatie van een varkenshart of -nier in een menselijk lichaam tot onmiddellijke afstoting, soms zelfs nog voordat de operatie is voltooid. Voor het eerst zijn deze twee operaties bij twee patiënten uitgevoerd. Dit is veelbelovend. Sinds meer dan een maand leeft David Bennett met het hart van een varken en sinds september 2021 leeft een andere patiënt met de nier van een varken. Om dit mogelijk te maken, werden de dieren eerst genetisch gemodificeerd. Dit betekent een aanzienlijke vooruitgang voor gentherapie en voor xenotransplantatie. En zo is het, in wat misschien een korte tijdspanne is, toch zeer nuttig voor onderzoek naar gezonde levensduur.

Voor meer informatie:

• Zie: heales. org, sens.org, longevityalliance.org en longecity.org.
• Bron van de afbeelding

De wet is streng voor rapamycine en metformine, waarvoor een recept nodig is. Ter vergelijking: voor alcohol en tabak is geen voorschrift of medisch toezicht nodig. Roken heeft geen voordelen voor de gezondheid en vermindert de levensduur aanzienlijk, waardoor alle ziekten sneller optreden. Terwijl roken kanker veroorzaakt, voorkomt rapamycine kanker, inclusief door roken veroorzaakte longkanker. Is het dan niet paradoxaal dat alcohol en tabak zonder voorschriftworden verkocht, terwijl rapamycine en metformine dat niet zijn? Het doel van Geroscience is levensverlenging. Mikhail V. Blagosklonny februari 2021. (Vertaling)

Thema van de maand: Sarcopenie en een lang leven

Wat is sarcopenie?

Met het vorderen van de leeftijd verliest bijna alles waaruit de componenten van een mens of een ander gewerveld dier bestaan, geleidelijk zijn efficiëntie: spijsvertering, hart, neuronen, immuunsysteem, skelet, huid, enz. Spieren zijn geen uitzondering.

Sarcopenie (of leeftijdsgebonden spierdystrofie) is de leeftijdsgebonden progressieve afname van spiermassa en spierkracht, die gepaard gaat met een afname van de fysieke prestaties.

In 1989 werd de term “sarcopenie” gedefinieerd door Irwin Rosenberg, onderzoeker en waarnemend directeur van het Neuroscience and Aging Laboratory aan de Tufts University in de Verenigde Staten, om te verwijzen naar de afname van de spiermassa bij het ouder worden.

Vanaf welke leeftijd?

Vanaf de leeftijd van 30 jaar ondergaat het spierweefsel een progressieve degeneratie van ongeveer 3 tot 8% per decennium. Vanaf de leeftijd van 50 jaar versnelt het verlies van spiermassa en spierkracht. Tegen de leeftijd van 70 jaar is de helft van de spiermassa verloren gegaan aan vetweefsel. Het verlies van spiermassa treft alle oudere mensen, ook degenen die gezond en actief zijn.

De oorzaken en gevolgen van sarcopenie?

Verscheidene onderling samenhangende oorzaken zijn betrokken bij de ontwikkeling en progressie van sarcopenie. Deze dragen bij tot het verlies van spiermassa en kracht:

• Denervatie en verlies van functionaliteit van de motorische eenheden zou resulteren in een verminderde opbouwbaarheid van de spiervezels.
• Het effect van anabole hormonen is sterk verstoord in de loop van de veroudering. Ofwel vermindert de concentratie van circulerende hormonen, ofwel blijkt de gevoeligheid van de spieren voor de werking van bepaalde hormonen zoals insuline verminderd.
• Voedende proteïnen worden niet langer efficiënt door het lichaam gebruikt. Als gevolg daarvan is de voedingsinname van de gebruikelijke voeding onvoldoende om aan de behoeften van het ouder wordende lichaam te voldoen.

De risico’s en gevolgen van sarcopenie variëren sterk, afhankelijk van leeftijd en mate van verzwakking:

• Geleidelijke afname van spierkracht
• Vermoeidheid die leidt tot een afname van de fysieke activiteit
• Zwakheid
• Verhoogd risico op vallen en breuken
• Een verhoogd risico op afhankelijkheid en verlies van levenskwaliteit.

Is het mogelijk om sarcopenie te vertragen?

Sommige voedingsstrategieën in combinatie met voldoende lichaamsbeweging maken dit mogelijk.

Gepulseerde voeding: “dit bestaat erin dat 80% van de aanbevolen dagelijkse eiwitinname in één enkele maaltijd wordt verstrekt. Deze techniek maakt het mogelijk de splanchnische extractie (d.w.z. de retentie van voeding aminozuren door de darm en de lever voor hun eigen behoeften) gedeeltelijk te verzadigen om een betere biologische beschikbaarheid van aminozuren te verkrijgen voor de stimulering van de postprandiale spiereiwitsynthese” (bron: Wikipedia).

Citrulline (het enige aminozuur dat niet door de lever wordt opgenomen) en leucine hebben beide een stimulerend effect op de spiereiwitsynthese door hun werking op de mTor-route. Het zijn dus goede strategieën om sarcopenie tegen te gaan.

Bovendien moet, om het spierverlies te beperken en voor een goede werking van de rest van de stofwisseling, voldoende lichaamsbeweging gecombineerd worden met de voedingsstrategie.

Wat is de stand van het wetenschappelijk onderzoek naar sarcopenie?

In december 2021 in een laboratorium gekweekte menselijke spiercellen werden in de ruimte gelanceerd in een experiment van de universiteit van Liverpool.

Deze studie, MicroAge genaamd, heeft tot doel de groei van spiercellen in microzwaartekracht te volgen en te helpen begrijpen waarom het lichaam met de jaren zwakker wordt.

Aan het einde van het experiment in januari 2022 worden de spieren bevroren en teruggebracht naar de aarde waar wetenschappers verdere analyses zullen uitvoeren.

Het verband tussen sarcopenie en hart – en vaatziekten 

Zowel sarcopenie als hart- en vaatziekten worden versneld door de chronische ontsteking van het ouder worden, maar het ontstaan van lichamelijke zwakte als gevolg van sarcopenie kan ook bijdragen tot hart- en vaatziekten door verminderde lichamelijke activiteit.

Veranderingen in de vetvrije massa zijn vaak kritische determinanten in de pathofysiologie en de progressie van hart- en vaatziekten (HVZ). Sarcopenie kan leiden tot HVZ via gemeenschappelijke pathogene mechanismen zoals ondervoeding, lichamelijke inactiviteit, insulineresistentie en ontsteking; deze mechanismen werken op elkaar in. 

Sarcopenie en HVZ zijn wijdverspreid bij ouderen en hebben een gemeenschappelijke pathogenese en interacties. Het begrip van hun relatie staat nog in de kinderschoenen en er zijn meer klinische en experimentele gegevens nodig. 

Een groot aantal studies heeft aangetoond dat de progressie van HVZ en de achteruitgang van de spierfunctie de toestand van de patiënten verergeren. Door in een vroeg stadium op sarcopenie te screenen en doeltreffende opsporings- en evaluatiemethoden toe te passen, is het mogelijk de progressie van de ziekte doeltreffend te vertragen.

Sarcopenie en gentherapie

In 2015 onderging Elizabeth Parrish een – omstreden – gentherapie met telomerase en follistatine als onderdeel van de oprichting van de startup BioViva. In het geval van follistatin is het de bedoeling myostatine direct te onderdrukken of follistatin te versterken om myostatine te onderdrukken. Dit heeft tot gevolg dat de spiermassa toeneemt en het vetweefsel vermindert, terwijl de werking van het metabolisme wordt aangepast aan een gezondere wijze van functioneren.

Deze injecties bestaan uit een myostatine remmer om te beschermen tegen het verlies van spiermassa met de leeftijd.

Na verder onderzoek en testen bleek uit vergelijking van Parrish’s gegevens van voor en na de therapie dat er nog meer positieve veranderingen waren.

En morgen?

Zoals aan het begin van deze brief is geschreven, verliest met het ouder worden bijna alles waaruit de organische bestanddelen van een mens of een ander gewerveld dier bestaan, geleidelijk zijn efficiëntie. Maar de snelheid van het verlies varieert sterk naargelang van het weefsel: van 1 tot 1000, van een paar weken tot een paar eeuwen. De toekomst kan, dankzij de vooruitgang van de kennis die reeds is geboekt, bestaan uit het minstens even goed, duurzaam en… gespierd doen als de langstlevende soorten.

Goed nieuws van de maand

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) houdt de Internationale Classificatie van Ziekten (ICD) bij, die regelmatig wordt herzien. 

ICD-11 is officieel in werking getreden op 1ᵉʳ januari 2022 (hoewel de implementatie van ICD-11 wellicht nog enkele jaren op zich zal laten wachten).

In tegenstelling tot eerdere versies laat de ICD-11 een verscheidenheid van synonieme interpretaties toe, waaronder interpretaties die zeer nuttig kunnen zijn voor een clinicus die ouderen behandelt, zoals “veroudering”, “senescentie”, “seniele toestand”, “broosheid” en “seniele disfunctie”, die verwijzen naar een gezondheidstoestand. De nieuwe classificatie bevat de code “leeftijdgerelateerd” in de categorie “etiologie of oorzakelijk verband” om de pathogene processen van het ouder worden aan te duiden.

Sommigen hebben voorgesteld de code “ouderdom” uit de laatste versie van de Internationale classificatie van ziekten, de ICD-11, te schrappen, omdat het behandelen van ouderdom als ziekte het negatieve gevolg zou kunnen hebben dat ouderdom als ziekte wordt behandeld.

De ICD-11-codes voor ouderdom en leeftijdsgebonden oorzaken discrimineren echter geenszins de rechten van ouderen en zetten niet aan tot verwaarlozing van hun curatieve of preventieve gezondheidszorg, maar doen precies het tegenovergestelde: zij vestigen de aandacht van het publiek en de beroepsgroep op de specifieke gezondheidsproblemen van ouderen en roepen op tot actie om de preventie en behandeling specifiek voor hen te verbeteren.

Voor meer informatie:

• Zie: heales.org, sens.org, longevityalliance.org en longecity.org.
• Bron van de afbeelding
  

  ---

Stelt u zich een tamelijk onderlegde muis voor die vraagt of het theoretisch mogelijk is langer te leven dan de gemiddelde levensverwachting van twee en een half jaar? Natuurlijk wel,” zou men zeggen, “kijk naar de menselijke soort (…), zoogdieren zoals wij die dertig tot veertig keer langer leven! Voorbij onze biologische grenzen: De geheimen van een lang leven. 2011. Miroslav Radman.

Thema van de maand: Als mensen niet van ouderdom zouden sterven, zouden we er dan spijt van krijgen?

Inleiding
Stel je een wereld voor die niet zo verschilt van de onze. Mensen en de meeste dieren zouden echter niet verouderen.

Zouden wij onszelf en onze kinderen in deze wereld veroudering (senescentie) toewensen, d.w.z. een geleidelijk verval tot de dood onvermijdelijk is?

Laten wij ons bijvoorbeeld een biologische omgeving voorstellen die iets “Lamarckiaanser” is dan de omgeving waarin wij leven. Epigenetische evoluties en verworven eigenschappen zouden beter overdraagbaar zijn. Een ouder dier zou, zoals in dit geval, voordelen hebben in termen van ervaring. Bovendien zouden de nakomelingen profiteren van een verhoogde overdracht van verworven eigenschappen. In dat geval zou natuurlijke selectie minder “behoefte” hebben aan senescentie, aangezien de evolutie van soorten zou kunnen plaatsvinden als gevolg van veranderingen tijdens het leven van individuen. Stel dat de kans om een natuurlijke dood te sterven van jaar tot jaar betrekkelijk stabiel is, zodra een individu volwassen is geworden. Stel je een planeet voor zonder leeftijdsgebonden sterfte (en ook zonder leeftijdsgebonden achteruitgang) voor de meeste levende soorten.

Voor de rest zouden de “natuurwetten” gelden: selectie van de meest aangepaste, evolutie van prooien, roofdieren en parasieten, concurrentie en samenwerking tussen dieren, planten, bacteriën en schimmels… Dieren zouden langer leven, zonder te verouderen, maar zouden nog steeds aan alle andere oorzaken sterven. Biologische onsterfelijkheid is niet hetzelfde als onsterfelijkheid.

Een wereld zonder veroudering zou geen paradijs zijn, maar…
Natuurlijk is het onmogelijk om alle gevolgen te overzien. Laten we ons concentreren op de mensen. Theoretisch kunnen sommigen duizenden jaren leven. Maar dit zou uiterst zeldzaam zijn vóór de ontwikkeling van beschavingen, omdat epidemieën, predatie en geweld alle individuen zouden treffen.

Maar zodra beschavingen verschijnen, zou de omgeving radicaal anders zijn. De accumulatie van kennis zou sneller gaan, filosofen, wetenschappers en leiders zouden eeuwenlang invloed kunnen uitoefenen. Religies zouden bestaan, maar zij zouden logischerwijze vreedzamer zijn, minder gericht op het hiernamaals, meer op lichaam en ziel hier dan op het hiernamaals.

In de meer welvarende streken zou de geboortebeperking zich snel uitbreiden. Binnenkort kunnen wetenschap en geneeskunde zich meer richten op vermijdbare doodsoorzaken. De positieve inzet van ziektebestrijding zou immers groter zijn, men zou meer levensjaren winnen.

Wat deze mensen betreft, hun capaciteiten nemen niet af met de leeftijd, de mechanismen van nostalgie, van terugtrekking in het verleden, zijn minder sterk. Inderdaad, nostalgie is vaak gemis van onze jeugd, na het verlies van energie, gezondheid, smaak, andere zintuigen… Nostalgie naar aanleiding van het verlies van dierbaren zou ook afnemen. 

In onze hedendaagse wereld wordt filosofie soms gedefinieerd als “leren sterven” (en snel sterven). In een wereld waarin de dood niet langer onvermijdelijk is, althans niet op de schaal van eeuwen, gaat het er in de filosofie meer om om te leren leven, om anderen en zichzelf te leren respecteren. In een stabielere wereld is de behoefte aan een ecologisch evenwicht duidelijker.

Ouder worden zou, net als in onze wereld, synoniem zijn met wijsheid. Het zou een wijsheid zijn met minder bitterheid en gemis van het verleden en daardoor meer openheid voor de toekomst.

Daar waar de dood niet langer onvermijdelijk is en zeldzaam wordt dankzij de technologische en medische vooruitgang, kan men zich voorstellen dat elke dood, elke moord, niet langer eenvoudigweg onaanvaardbaar zou zijn, maar onvoorstelbaar zou worden. Net zoals vandaag het doden van een kind bijna onvoorstelbaar is, omdat het “zijn hele leven nog voor zich heeft”, terwijl in het verleden kindermoord vaak werd getolereerd en soms totaal aanvaard, vooral omdat veel kinderen al in hun kindertijd stierven.

Zouden we veroudering uitvinden in een wereld zonder leeftijdsgebonden aftakeling?
Sommige filosofen, sommige religieuze leiders willen misschien dat de ouderen verdwijnen. Sommigen zouden kunnen aanvoeren dat dit nodig is om de bevolking te vernieuwen, om kinderen te krijgen zonder het risico van overbevolking.

Zouden de vertegenwoordigers van deze denkschool de meest geavanceerde mensen willen doden? En als dat zo is, creëer dan een systeem waar de dood langzaam, sluipend, geleidelijk, pijnlijk, onontkoombaar is… in plaats van, bijvoorbeeld, verplichte euthanasie voor sommigen te creëren?

Dit lijkt onwaarschijnlijk in een wereld met minder geweld. Nu al gebruiken zelfs de meest bloeddorstige regimes (bijna?) officieel geen folteringen meer als pressiemiddel. Dus het toebrengen van veroudering en dan de dood …

Wat als het glas half vol was?
Laten we ons een omgeving voorstellen waarin mensen niet onsterfelijk zijn, maar twee keer zo lang leven als volwassenen. De bloei van het leven zou op 100 jaar liggen en Jeanne Calment zou 245 jaar geleefd hebben.

Niemand zal waarschijnlijk voorstellen om het leven te beëindigen na 80 of 90 jaar. Het is de situatie die veel verder gaat dan wat “normaal” zou zijn en die bijna iedereen als wenselijk zou beschouwen… totdat de situatie verandert.

Net zoals niemand vandaag voorstelt om het leven te beëindigen op 50-jarige leeftijd, maar het was wel de maximale “normale” levensduur gedurende het grootste deel van de menselijke geschiedenis.

Conclusie
Als veroudering niet bestond, hoefden we het niet uit te vinden. Als alle andere dingen gelijk zijn, zouden we het waarschijnlijk niet overwegen, zelfs niet voor onze ergste vijand. Wij zouden niet willen dat jaren en soms decennia van ondraaglijke aftakeling eindigen in de dood.

Bovendien, als wij in een wereld zonder veroudering zouden leven, zou niet alleen het menselijk leven, maar ook het leven van voelende wezens (die in staat zijn te lijden) veel kostbaarder zijn. Zelfs het meest respectloze individu, opgevoed in dit universum, zou het moeilijk vinden zich voor te stellen de kwellingen van een eindeloze marteling die veroudering heet, toe te brengen. Net als vandaag zal zelfs een gewelddadige recidivistendief er waarschijnlijk niet aan denken de voeten van een bejaarde te verbranden om hem te laten bekennen waar zijn geld is, en om hem vervolgens te vermoorden, een gangbare praktijk in Frankrijk en elders tot in het begin van de 19ᵉ eeuw.

Veroudering is nu onvermijdelijk. We zijn er al in geslaagd om het aanzienlijk te vermenselijken. We slagen er ook in om het wat te vertragen. Morgen kunnen we het misschien stoppen. Naar alle waarschijnlijkheid zullen we dat niet meer missen dan de uitroeiing van de pest en de cholera.

Goed nieuws van de maand

• Japanse wetenschappers ontwikkelen een vaccin tegen cellen die verantwoordelijk zijn voor veroudering. Het team, waaronder Toru Minamino, een professor aan de Juntendo Universiteit, bevestigde dat muizen die het vaccin toegediend kregen een afname vertoonden van het aantal zombiecellen, die medisch bekend staan als senescente cellen. Het team identificeerde een eiwit dat wordt aangetroffen in senescente cellen bij mensen en muizen en creëerde een peptidenvaccin op basis van een aminozuur waaruit het eiwit is opgebouwd. Dit nieuws heeft uitgebreide aandacht gekregen in de media. Het maakt deel uit van de vele hoop op senolytische producten. Bij dit experiment waren echter alleen muizen betrokken. Bovendien werd de maximale levensverwachting geverifieerd bij “progeroïde” muizen (met een veel kortere levensduur), maar niet bij “normale” muizen.
• De eerste klinische proef met een neusvaccin tegen de ziekte van Alzheimer is in Boston begonnen. Het vaccin, dat is samengesteld op basis van een stof die het immuunsysteem versterkt (Protolline), is bedoeld om de ontwikkeling van de ziekte van Alzheimer te voorkomen en te vertragen, de ziekte die verband houdt met veroudering en waarvoor de vooruitgang in het medisch onderzoek het traagst verloopt… Bij een fase 1-studie zijn 16 deelnemers betrokken, in de leeftijd van 60 tot 85 jaar, allen met de ziekte van Alzheimer in een vroeg stadium, maar in goede algemene gezondheid. Zij zullen twee dosissen van het vaccin krijgen. Het onderzoeksteam zal het effect van nasaal Protollin op de immuunrespons meten, in het bijzonder het effect op witte bloedcellen, door markers op het celoppervlak, genetische profielen en functionele tests te onderzoeken.

Voor meer informatie:

• Zie: heales.org, sens.org, longevityalliance.org en longecity.org.
• Bron van de afbeelding
  

  ---